15 sierpnia obchodzimy Święto Wojska Polskiego

Święto Wojska Polskiego upamiętnia zwycięską Bitwę Warszawską z 1920 roku, kiedy wojsko polskie odepchnęło spod Warszawy nacierającą od wschodu Armię Czerwoną.

W sierpniu 1920 roku Wojsko Polskie stoczyło jedną z największych  i zarazem najważniejszych bitew w historii swojego oręża. Było to jednocześnie decydujące starcie w wojnie polsko-rosyjskiej 1920 r.

104 lat temu – w sierpniu 1920 roku – do obrony niepodległości przed bolszewickim najazdem przystąpiło całe polskie społeczeństwo, dając wybitne świadectwo solidarności i zapominając o antagonizmach. Tysiące mężczyzn wstępowały ochotniczo do Wojska Polskiego, wpłacano ofiary pieniężne na armię, a poparcie dla władz manifestowały wszystkie ugrupowania polityczne i grupy zawodowe. Wojna z bolszewikami była dobitnym przykładem, że w sytuacji niebezpiecznej dla państwa liczy się wysiłek każdego obywatela.

Głównymi rozgrywającymi po stronie polskiej byli: Józef Piłsudski, Tadeusz Rozwadowski, Józef Haller i Władysław Sikorski, a niebagatelną rolę w tej bitwie odegrała Armia Ochotnicza pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Na apel Rady Obrony Państwa, podpisany przez Józefa Piłsudskiego: „Niech na wołanie Polski nie zabraknie żadnego z jej wiernych i prawych synów, co wzorem ojców i dziadów pokotem położą wroga u stóp Rzeczypospolitej. Wszystko dla zwycięstwa! Do broni!”, odpowiadały wszystkie środowiska i stany. W szeregi Armii Ochotniczej wstąpiło ponad 100 tysięcy osób, w tym 30 tysięcy mieszkańców Warszawy.

Tymczasem bolszewicy podeszli pod Warszawę. 13 sierpnia 1920 roku rozpoczęły się walki w rejonie Radzymina i Ossowa, gdzie poległ bohatersko ks. Ignacy Skorupka, kapelan 36. Pułku piechoty Legii Akademickiej (14 sierpnia). Trzy dni później Wojsko Polskie pod dowództwem marszałka Józefa Piłsudskiego rozpoczęło ofensywę znad Wieprza, wspierając obrońców stolicy, którzy bili się pod Radzyminem. Polacy odnieśli wielkie zwycięstwo, a bolszewicy w panice zaczęli wycofywać się na wschód.

Gdy w połowie sierpnia 1920 roku ważyły się losy polskiej stolicy, pod Zadwórzem niedaleko Lwowa 330 ochotników pod dowództwem kpt. Bolesława Zajączkowskiego stawiło bohaterski opór przeważającym siłom Pierwszej Armii Konnej Siemiona Budionnego. Polacy ponieśli wielką ofiarę – w walce poległo 318 obrońców Zadwórza – ale opóźnili ofensywę bolszewicką, przekreślając wrogie plany zdobycia Lwowa.

Bitwa Warszawska została uznana za osiemnastą najważniejszą bitwę decydującą o losach o świata, Polacy zatrzymali bowiem marsz bolszewików na Zachód. W 1923 roku zdecydowano, że 15 sierpnia będzie obchodzony jako Święto Żołnierza. Uroczyste obchody zwycięstwa nad bolszewikami, zniesione po wojnie przez komunistów, zostały przywrócone w niepodległej Polsce.

„Polska zawdzięcza swoje ocalenie własnym wysiłkom i mam nadzieję, że własnym przykładem ocali Europę” (Winston Churchill, brytyjski minister wojny, sierpień 1920 r.)